dinsdag 9 december 2008

Werken betaalt soms beter dan stempelen

Tot voor kort verdiende iemand die van een uitkering leefde vaak meer dan zijn werkende buur. Gewoon omdat hij netto meer overhield van zijn uitkering: de beruchte werkloosheidsval. Maar daar lijkt stilaan een einde aan te komen. Wie overstapt van een leefloon naar voltijds werk, houdt 270 tot 470 euro meer over. Deze cijfers houden echter geen rekening met de kosten die verbonden zijn aan het gaan werken, met dure kinderopvang, het verlies van het sociaal telefoon-, gas- en elektriciteitstarief, met aanvullende uitkeringen van het OCMW of de hogere huur van een sociale woning. De vrijwillige overstap van werkloosheid of leefloon naar deeltijds werk blijft rechtuit onaantrekkelijk. Die situatie is de afgelopen jaren bijgestuurd door een aantal maatregelen. De uitkeringen zijn niet verlaagd, maar wie werkt, houdt netto meer over. De belastingvrije som is verhoogd. Extra uitkeringen blijven nog even doorlopen voor wie gaat werken. En er is een aanvullende uitkering voor wie een deeltijdse laagbetaalde baan heeft.

Toch blijft het verschil tussen werken en niet werken te klein. Dat komt omdat de fiscale druk op arbeid ontzettend hoog is. Daarenboven krijgen uitkeringsgerechtigden extra voordelen zoals verhoogde kinderbijslag of een sociaal telefoontarief. En dat is juist het perverse: wie werkt betaalt steeds meer belasting om de uitkering en de extra sociale uitkeringen van wie niet werk te betalen. Maar daardoor stijgt de belastingsdruk en dus ook het aantal vrijwillige werklozen. In een stad zoals Gent waar het afgelopen maanden meer dan 1.500 jobs sneuvelden zijn er tegelijk 3.000 openstaande vacatures. De maatregelen die de afgelopen jaren ingevoerd werden zijn ontegensprekelijk positief, maar tegelijk ruim onvoldoende.

Maar men kan maatregelen nemen: in de meeste landen wordt werkloosheid beperkt in de tijd of zijn uitkeringen relatief laag. Of men kan de laagste lonen optrekken: het risico echter is dat dit arbeidsvernietigend werkt. Werkgevers zijn verplicht uit te wijken naar lageloonlanden of kiezen voor automatisering. Of erger nog: jobs worden gewoon niet ingevuld, tenzij door zwartwerk. Ook daar wringt het schoentje: zwartwerk bewijst gewoon dat er een werkaanbod is. Als beide partijen het financiële voordeel handje contantje uitbetaald krijgen zijn ze soepel, veelzijdig en creatief. Dit toont aan dat het verschil tussen bruto en netto wedde te groot is.

Er zijn gelukkig alternatieven: men kan de belasting op de lonen verminderen of kiezen voor een negatieve inkomensbelasting, een zogenaamd belastingskrediet, dat de overgang van werkloosheid naar werk gunstiger maakt. Of men kan bepaalde voordelen niet langer automatisch koppelen aan een uitkering maar wel aan een inkomen. Dan heeft iedereen onder een bepaald inkomen, dus ook wie werkt, recht op deze voordelen. Of men kan werklozen inschakelen in een alternatief systeem, er is werk genoeg. Merkwaardig hoe werkende ouders zich blauw betalen aan belastingen, sociale zekerheid én kinderopvang. En dat terwijl een niet werkende ouder niet ingaat op een vacature omdat hij of zij anders de verhoogde kinderbijslag verliest. Zou het niet beter zijn die werkloze in te schakelen in een crèche terwijl hij zijn eigen kind meeneemt? Zo genieten werkende ouders ook eens van het systeem dat ze zo duur betalen.

maandag 1 december 2008

Pieter De Crem heeft iets tegen mondige burgers.

Pieter de Crem en zijn diplomatiek gezelschap vlogen half november even naar New-York, zogezegd voor een diplomatieke missie. Maar op 17 november kwam de aap uit de mouw toen de minister en zijn gezelschap vrolijk lallend het B.café in New-York binnen strompelden. Diplomaat Mertens de Wilmars verklaarde vrolijk dat het toch niet zo erg was: de Belgische delegatie zat er maar werkloos bij en kon even goed de bloemetjes buiten zetten. De hele trip naar New York was nutteloos omdat de mensen waar De Crem mee zou vergaderen in Geneve zaten. Raar dat ze dit voor de afreis wisten en toch vertrokken. Toevallig werkte de Nederlandse studente Nathalie Lubbe Bakker net daar als barvrouw, en u raad het: ze pikte al dat zatte gedoe niet, evenmin als de verspilling van Belgisch overheidsgeld. En ze plaatste haar verhaal op haar weblog. Je zou denken dat minister De Crem zich zou verontschuldigen, maar nee hoor.

Afgelopen donderdag hield minister De Crem een opmerkelijk betoog in de Kamer van Volksvertegenwoordigers: “Ik wil van deze gelegenheid en dit non-event gebruik maken om een gevaarlijk fenomeen in onze maatschappij te signaleren. Wij leven in een tijdgeest waarin het iedereen vrij staat naar goeddunken en zonder enige verantwoordelijkheid op blogs te gaan posten. Dit overstijgt zelfs het moddergooien. Het is bijna onmogelijk om zich daartegen te verdedigen. Iedereen van u is een potentieel slachtoffer”. Luid applaus op de banken, en volgens De Standaard zelfs hier en daar van de oppositie. De Crem laat onderzoeken in welke mate hij juridische maatregelen kan nemen om zijn integriteit te beschermen.

Kijk: je kunt veronderstellen dat Natalie Lubbe Bakker zwijgplicht had en dat haar weblog schade aangebracht heeft: dat is juist. Als ik morgen als brandweerman vertel hoe een dronken minister de gracht in rijd, dan ga ik zwaar in de fout. Of als ik vertrouwelijke informatie doorspeel: dan hang ik. Maar Natalie Lubbe Bakker is gewoon een studente die haar ongenoegen uit over een publiek optreden van een Belgische minister in functie die zich misdraagt. Stiepelzat zijn, schunnige taal vertellen en pochen dat je een pak belastingsgeld er door aan het draaien bent: dat kan niet. Vooral als je carrière opgebouwd hebt door het belagen van je voorganger door hem te wijzen op zijn talrijke feestjes en overmatig drankgebruik. Als Nathalie liegt dan moet de minister dat maar bewijzen en een proces wegens laster en eerroof voeren.

Wil ik nu de minister de grond in boren en als blogger mij aansluiten bij de grote schare Boe! roepers? Neen, als men een pint te veel op heeft dan hoeft de hele wereld dat niet te weten. Maar er zijn middelen om jezelf te verdedigen: gewoon zeggen dat het een incident in de privé sfeer is en dat je wel beschaamd bent, maar dat anderen daar hun neus niet moeten in steken. En zeggen dat je medewerker in de fout ging. Je moet dan wel je agenda boven halen en bewijzen dat je reis naar New-York wel zinvol was. Zeg het dat het de vermoeidheid en de stress was . Of de uitbundigheid over een nieuw internationaal verdrag of een militaire en strategische zege. En vooral: geef uw fouten toe. De Crem was er menselijker uitgekomen. Maar geef de hele bloggende gemeenschap niet de fout van je eigen débacle: dat is te gek voor woorden, tenzij je Pieter De Crem noemt. Dat varkentje kennen we ondertussen.

Link: http://www.nathalielubbebakker.com/?p=237