VZW Monica reageert op ‘huisarts vrijgepleit van vijfvoudige moord’

De raadkamer van Brugge heeft een huisarts uit Oostende vrijgesteld van vervolging. De man werd beschuldig van vijfvoudige moord door onterechte euthanasie. De huisarts diende destijds vijf hoogbejaarde, dementerende patiënten een dosis morfine toe. Hij had niet de bedoeling om hen te doden, maar wel om hun lijden te verzachten. De patiënten stierven kort na de toediening. De vzw Sint-Monica, beheerder van enkele lokale rusthuizen, diende een klacht in wegens onwettelijke euthanasie, in de praktijk vijfvoudige moord. Het parket opende een onderzoek en de dokter moest drie dagen naar de cel. Opmerkelijk is dat de familieleden van de overleden bejaarden steeds achter de dokter zijn blijven staan. Zij wisten dat door het toedienen van morfine de bejaarden sneller konden sterven. Experts hebben het over een belangrijk precedent.

De VZW Monica reageert op de uitspraak van de Brugse raadkamer: buitenvervolgingstelling is geen vrijspraak. Het is wel zo dat de raadkamer oordeelde op basis van de gegevens waarover ze beschikte onvoldoende waren om de betrokkene naar assisen of correctionele te verwijzen. Uit het expertenverslag blijkt dat er door de arts vaak geen goede dossiervorming was en de communicatie met de andere zorgverleners te wensen over liet. De VZW stelt naar eigen zeggen het gebruik van pijnstillers zoals morfine in twijfel. Hoe ver ga je met pijnstillers en wat is de doelstelling van het gebruik: pijn verminderen omwille van comfortverhoging, levensverkorting of bewust het leven beëindigen?

Deze pijnlijke zaak, en de reactie van de katholieke zuil, wijst er nog eens op dat instellingen onvoldoende onderscheid maken tussen pijnbestrijding en euthanasie. Bij vrijspraak had de arts in kwestie de verdiende gewetensrust om zijn werk verder te zetten. Een vrijspraak gaf hem de mogelijkheid om in de toekomst zijn patiënten bij te staan, ook op moeilijke momenten. Pijnbestrijding bij patiënten wordt gezien de complicaties van dit gerechterlijk onderzoek extra delicaat. Deze situatie bemoeilijkt de opties die de man als arts heeft: bij een eventuele toekomstige klacht worden de huidige feiten toegevoegd aan het nieuwe dossier. Dit is geen gezonde situatie, vooral nu blijkt dat de instelling de arts afrekent op andere feiten.

Wim Distelmans, professor palliatieve zorg aan de VUB en voorzitter van de federale commissie euthanasie reageert in de Morgen: "Ik pleit voor een federale commissie die kan dienen als buffer tussen arts en parket. Telkens als er een klacht komt, zou die commissie kunnen oordelen of er een gegronde reden is voor twijfel, of dat het om een goede medische beslissing ging". Volgens de professor is het nodig dat er, net zoals voor euthanasie, een duidelijke wettelijke regeling komt voor de andere beslissingen omtrent het levenseinde. Op dit moment is de wet te vaag, terwijl de situatie toch erg vaak voorkomt: volgens de recentste gegevens wordt meer dan een kwart van de overlijdens in Vlaanderen ongewild versneld door pijnmedicatie. De reactie van Yves De Smet in De Morgen spreekt voor zichzelf: http://www.demorgen.be/dm/nl/2462/Standpunt/article/detail/1040191/2009/12/10/Grijze-zone.dhtml