Dure olie houdt falend beleid in stand.

Met de al of niet massale protesten in Tunesië, Marokko, Egypte, Libië en zo meer lijkt het dat er een lang verwachte democratisering van deze islamitische landen plaats grijpt. De vraag is nu wat deze plotselinge (mogelijke) ruk naar democratie van deze islamitische landen inhoudt. Landen zijn zoals kinderen: ze moeten opgroeien. Dit proces heeft tijd nodig. Democratie is gebaseerd op goed functionerende instellingen, electorale procedures en kiezers die niet alleen hun rechten, maar ook hun plichten kennen. Het Westen heeft er eeuwen over gedaan. Bovendien hebben de islamitische landen niks gedaan om democratie zelfs maar geleidelijk in te voeren. In deze landen zullen eeuwenoude conflicten tussen stammen, religieuze splintergroepen, machthebbers en politieke stromingen verder oplaaien. Dat uit zich meestal in een of andere vorm van burgeroorlogen. En dat wordt dan weer door landen zoals Iran uitgebuit, een land dat alle sjiieten wil verenigen.

Iran is al jaren de suikeroom van Hezbollah: iedere raket op Israel zorgt voor een hogere prijs voor onder meer Iranese olie. Iran is sterk aanwezig in Irak, waar sjiieten 60% van de populatie vormen (Iran 90%). De soennieten en de sjiieten kunnen elkaar al meer dan duizend jaar niet luchten. En in Irak was de soennitische minderheid onder leiding van Saddam, heerser over de sjiieten. Het plan van Iran is om ook de sjiieten van Saoedi-Arabië te verenigen. En die zitten wel precies waar de oliebronnen liggen: langs de grens met Irak. Zo dreigen steeds meer oliestaten dan wel Westerse bondgenoten, onder de invloedsfeer van Iran te komen. Dit zullen de Amerikanen nooit toelaten. De spanningen in het Midden-Oosten zullen dus alleen maar toenemen. Komt daar nog eens bovenop de nucleaire ambities van Iran die Westerse landen erg nerveus maken. En dat wetende dat elke raket die omhoog gaat altijd naar beneden komt. Dit alles maakt dat de olieprijs nog een tijdje hoog zal blijven, de stookolie steeds duurder wordt en er geen regering is om de bijkomende economische problemen aan te pakken. Het enige voordeel zijn de hogere accijnzen die maken dat de ontslagnemende Belgische regering niets hoeft te ondernemen en toch meer geld in kas krijgt. Maar de burger: die betaalt het gelag. Of het nu een Brusselaar, een Belg, een Vlaming of een Waal is.